De laatste loodjes
09 okt. 2022
🇲🇬
vanuit Madagaskar
- Best wel een bijzondere dag vandaag. De laatste grote verplaatsing in Madagascar, we vertrekken richting Nosy Komba. Hetgeen iets betekend van Eiland met Lemuren.
- We nemen ook afscheid van Lala en File. Ze hebben ons goed gegidst en vervoert.
- Maar zover is het nog niet. Eerst ontbijten, koffie, paar droge broodjes met een beetje boter en jam. We gaan dit onderkomen niet echt missen. Hoewel, het was wel schoon en leverde een ander zicht op logies op.
- Had ik al genoemd dat de weg slecht was? Hij is hier zo slecht dat de regering opdracht gegeven heeft om de weg te vernieuwen. En dat wordt voortvarend aangepakt. De aannemer is een Frans consortium (waarom verbaasd dat me niet?). Op gezette plekken langs de weg hebben ze bouwwerven opgezet, daar worden betonnen constructiedelen geprefabed. Ook worden stukken heuvel volledig opgegeten en verplaatst naar het dijklichaam wat straks de weg gaat dragen. De betonnen duikers worden op allerlei strategische plekken geplaatst om er voor te zorgen dat water geen grip krijgt op deze weg. Kortom knappe aanpak.
- De tijdelijke omwegen van alleen klei zijn al beter dan de weg zelf was.
- Maar ze zijn nog steeds niet klaar en we zinken in een soort van lethargie. We laten het hotsen en botsen maar over ons komen.
- Moeten eerst de brug over de Mahavay gehad hebben, schijnt een verkeersknelpunt te zijn. De brug is single lane, dus je moet op je beurt wachten.
- Voor de brug tanken we even. Tijdens dat wachten zie ik zowaar een Scout langskomen. Pratend met Lala blijkt dat zij daar ook ooit bij geweest is, ze spreekt met wat weemoed.
- Nadenkend, ik knoopte een galg tijdens de boottocht in de esmerald sea. Ze wilde toen perse weten hoe dat werkte, en had de techniek vlot door.
- Maar de tank is vol en door. Het is rustig voor de brug, we zijn vlot aan de beurt.
- De omgeving veranderd, van een soort grasvlakte naar bos naar stedelijk gebied, wat bergen.
- Dat daar is de hoogste berg van Madagascar, daarom is het hier altijd welk vochtig. Ideaal voor de teelt van cacao, vanille, kaneel en koffie. We stoppen even bij zo'n plantage, alles staat door elkaar, je begint met wat bananenbomen, die geven de nodige schaduw, dan een draagboom voor de vanille, dat is een soort van klimop. Er komen bloemen aan en die moeten dus bevrucht worden. Helaas is er geen enkel insect, vogel of vleermuis die dat klusje aanpakt en dus moet dat handmatig gebeuren, bloem open, geslachtsorganen tegen elkaar en de volgende, en de volgende en zovoort.
- Het moet in de vroege ochtend gebeuren, dus als jouw plantjes beginnen te bloeien nodig je je familie, buren en vage kennisen uit. Dat doen zij overigens ook bij jou.
- Als de vanille dan een peul gemaakt heeft, plukken, in zout water, drogen, fermenteren, een paar uurtjes drogen in de zon en dat voor enkele weken. Allemaal handwerk. Niet verwonderlijk dat vanille zo duur is.
- Overigens hebben wat slimme vogels een gist zodanig gemanipuleerd dat die ook de vanille smaak en geur produceert. Blijft het betaalbaar voor ons eenvoudigen en kunnen de Yanken bij iets simpels just vanilia roepen.
- Vergelijkbaar maar iets simpeler is de teelt van cacao, en kaneel is alleen maar de bast van een boom pellen.
- En dan is er nog een plant de Ravintsara, de bloemen worden geplukt, nou ja de hele plant wordt gekapt zodat je makkelijk bij die bloemen komt. Iets van 100 kg bloem levert 1 liter essentiele olie op, Chanel maakt er een dure parfum van, iets met 5 of zo.
- Zo, de kruidenkast is weer vol. Wij doen nog een klein stukje naar de haven. Deze ligt op Ankify, eigenlijk ook een eiland, maar nu verbonden met een dijk/weg. De huisjes daar staan op palen, nu is het droog, maar straks bij hoog tij staan ze in het water.
- Enkele malen is er erg hoog tij, de weg is dan ook water en de huisjes staan dan vol water.
- Persoonlijk vind ik dat nu geen strakke strategie, maar zo doen we dat hier nu eenmaal, meneer.
- De haven komt in zicht, de auto parkeert, we nemen afscheid van File, Lala wijst ons de boot en de kaptein aan. Wij nemen afscheid, brengen onze bagage naar de boot, krijgen een zwemvest aan en beginnen aan het laatste stukje richting Jardin Vanille.
- Vergelijk de oversteek met die naar Texel, maar dan in een klein speedbootje. Is redelijk druk op het water, bootjes zoals wij, groot en klein, vissersprauwen, zelfs een boot waar een auto op staat. De kust komt steeds dichterbij, het is een oude vulkaan, groen en ons onderkomen ligt bij een klein dorpje. We krijgen een upgrade. Vanavond komt de Nederlandse groep die we gisteren op de campplace tegenkwamen, een groep natuurvorsers, oude en jong. Ze hebben alle normale bungalows in gebruik, wij blijven ruim langer en krijgen een overgebleven luxe bungalow.
- Ligt een meter of zeven boven het strand of zee (afhankelijk van het tij), heeft een kledingkamer, een badkamer, een woonkamer, een slaapkamer en een gigantisch terras met banken en ligstoelen
- Het is best een verschil met waar we vandaan komen.
- Dit is ons laatste onderkomen. Het is nu zondag, zaterdag naar het eiland hierboven, Nosy Be om daar het vliegtuig in te stappen.
- Bijna een hele week hier...
Reacties
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!