Lest best
14 okt. 2022
🇲🇬
vanuit Madagaskar
- Zoals gisteren al verteld, vandaag op walvis safari.
- De natuurvorsers hadden dit met een Belgische onderzoekster gedaan. Die zat vrijdag al vol en we werden omgeboekt naar een organistie waar zij ook mee werkt.
- En dat hebben we geweten. Een enthousiaste dame, "Waar komen jullie vandaan, Ha mijn zus woont in Breda, ben al drie keer in Nederland geweest. Jullie fietsen allemaal, mooi land"
- Is geboren en getogen op het kleine eiland dat Nosy Komba is. Wel management gestudeerd en combineerde dat nu met haar passie voor de zee. Heeft een eigen boot en organiseert op een redelijk verantwoorde manier safari's.
- Maar eerst met z'n 4'en, wij, zij en de schipper, naar Nosy Be, nog 10 mensen oppikken.
- Wat zijn wij blij met onze keuze voor het kleine eiland, de rust hier en die drukte daar op Nosy Be. Dag en nacht.
- Alles ingeladen, zwemvesten aan en een briefing. Maar een boot op 10 meter bij een dier, maximaal 10 man in het water, als er andere boten zijn, 150 meter afstand. Niet aanraken en probeer 1 meter afstand te houden.
- De helft van de gasten zijn Fransen, de rest Duitsers. Als onze gids enthousiast wordt, en dat gebeurd om de haverklap, vergeet ze Engels en ratelt in het Frans en Malagasisch.
- Leuk, maar ik moet af en toe wel vragen wat dat nu in het Engels is. Dan legt ze het alsnog uit.
- De walvishaai laat zich niet zomaar spotten. De dieren eten kril en ander klein spul. Dat lusten bepaalde vissen en vogels ook. De vogels zie je in de lucht en de vissen trouwens ook. Op zo'n plek is het net een groot spetterfestijn. De vissen springen uit het water en spatten zo het water op. En ook dat zie je van verre.
- Helaas op de plekken die we zien geen walvishaai.
- En dan zien we enkele dolfijnen. We maken ons al klaar om het water in te gaan als we te horen krijgen dat het een groep mannetjes is met een vrouwtje. En de bezigheid nu is gericht op het produceren van nieuwe dolfijnen. De beesten stellen inmenging niet op prijs, niet van andere mannetjes en zeker niet van die trage beesten die mensen in het water zijn.
- Een dame op een andere boot maakt wel aanstalten. Onze gids vertelt ze kort en bondig dat dat echt niet kan. De dame begrijpt of wil het niet begrijpen, maar op onze boot worden enkele handgebaren gemaakt die de activiteit in het water nauwkeurig omschrijven.
- Dan valt het kwartje en wordt de poging afgebroken. We volgen het waterspel enige tijd en vertrekken dan weer. Onderweg spotten we wel normale walvissen, maar die zijn onbenaderbaar voor ons.
- Een van de Franse dames is blijkbaar een walvisgroupie met heel scherpe ogen.
- Zij spot op een gegeven moment een bruine vlek in het water. We hebben tuk. Een walvishaai.
- De groep zou in twee delen het water in gaan, maar dat vergeten we maar even. En enige momenten later zwem ik naast het beest. Deze vindt de drukte blijkbaar iets te veel en verdwijnt in de diepte. De boot weer in, en al vlot komen we er weer een tegen.
- Weer de boot uit. Het beest is echt heel dichtbij. Als Anneke het water in glijdt, springen mag niet ivm geluid, stuit ze bijna op de vis. Zelf kan ik zijn staart nauwlijks ontwijken. Maar dit exemplaar blijft wat langer bij ons.
- Die beesten zijn best groot, ik schat ze toch snel op zo'n 10 meter, en dat met een imposant brede kop, rugvin en een stevige staart. Mooi.....
- En zo gaat het maar door, we zien er een, de boot brengt ons in de buurt, het water in en genieten.
- Zo komen we ook nog wat manta's tegen, wij hebben die helaas niet gezien, maar gisteren heb ik er ook al gezien. Ook mooi hoe die dieren door het water vliegen.
- En zou kom je de tijd echt wel door. We zouden gaan lunchen, maar dan wordt er weer iets gespot en gaan we daar weer op af. Onze gids weet niet van ophouden, en elke keer als eerste erin en als laatste eruit. Zij kan er ook niet genoeg van krijgen. Straalt van oor tot oor.
- Maar dan echt lunchtijd. Dit is op het eiland Nosy Sakatia, was ook een optie om de laatste week door te brengen. Is daar een hotel dat helemaal op duiken ingericht is.
- Maar nogmaals, ons eilandje Nosy Komba, en dan zeker het hotel daar, Jardin Vanille zijn echt top. Wellicht zelfs over de top met ons appartement daar. De keuken blijft zijn best doen en verrrast ons met allerlei heerlijke zaken.
- Tijdens onze lunch op Nosy Sakatia gaat het er iets anders aan toe.
- Twee gegrilde vissen, enkele kleine stokjes zebu, rijst, salade, bonen en inktvis.
- Echt niet slecht, maar we zijn verwend geraakt ;>)
- Na de lunch uitbuiken op het strand.
- Een van de Duitse dames, die overigens uit Namibië komt, heeft een polaroid camera.
- Ze maakt wat fotos van kinderen op het strand. De gezichten van die gastjes als ze dan de gemaakte foto in hun hand krijgen. De dame maakt van iedere foto een kopietje op haar telefoon. Maar nogmaals die stralende koppies als ze een foto van zichzelf hebben. Kostelijk.
- Weer de boot in en naar een onderwaterweiland. Grasvelden dicht onder de kust.
- En schilpadden eten gras. Dus weer het water in en op zoek naar die dingen.
- Nu zijn er exemplaren van wel 2 meter, dus ze ziet ze echt niet over het hoofd.
- Ook daar ons kostelijk vermaakt. Wel een heel ander tempo, zoeken en dan hangen.
- Aan alles komt een eind zo ook aan dit avontuur. We brengen de anderen naar Nosy Be en steigeren dan over de golven terug naar ons optrekje. We worden voor de deur afgezet.
- Is voor ons doen laat, wel vijf uur. Dus het verwerken moet morgen gebeuren. Net als het inpakken. Want morgen is het vertrek naar Nederland.
- Om 10 uur het huisje uit, om 11:30 de boot naar Nosy Be, transfer naar de luchthaven en om 15:35 de lucht in richting Ethiopie. Waarschijnlijk komen we de polaroid-dame daar ook tegen. Zij moet ook weer aan het werk.
- Het was een mooie ervaring om zo door Madagascar te reizen. Ik raad het een ieder van harte aan, al zou het alleen maar zijn om te beseffen hoe goed het leven in Nederland is.
- We spreken elkaar weer.
Ondergedoken
13 okt. 2022
🇲🇬
vanuit Madagaskar
- Goh, dat was even wachten.
- Ik ben de laatste drie dagen ondergedoken geweest. In de Indische Oceaan ongeveer.
- 3 dagen duiken, in totaal 6 duikjes gemaakt. En dat was echt schitterend. Eerste dag, dag 32, een wrakduik, wrak lag op 27 meter ongeveer. Was wel een eind varen vond ik toen. Intussen weet ik beter. Maar op een gegeven moment zie je wat vissersbootjes, wij zouden het roeibootjes noemen, en die liggen in het algemeen op een plek waar vis te vinden is.
- En een wrak zit echt vol met vis. Normale, gele, blauwe, grote, kleine en vreemde. Onder vreemd valt dan zeker de krokodilvis. Bijna niet te zien, gaat op in de omgeving. Het is dat het dek vlak is en je er iets op ziet liggen.
- Duik is tot 2 minuten voor deco, dat is ongeveer 25 minuten en dan een gecontroleerde opstijging tot 5 meter, veiligheidstop van 3 minuten en dan de boot weer in.
- Nu moet je een uur of meer wachten voor je het water weer in gaat. En voor die tijd hebben ze hier een leuk tijdverdrijf.
- De duikboot, blijft wel boven water hoor, is van het snelle soort, dikke motor erachter.
- We gaan op walvisjacht. En verdomd we hebben ook nog eens beet. Helaas niet op de foto, dus het bewijs is niet aanwezig, maar we spotten in totaal iets van 4 walvissen. In dit geval gewoon zwemmend en dan zie je zo af en toe een deel van het lichaam boven water komen.
- Als de tijd verdreven is, gaan we naar de volgende spot, een rif onder de kust van Nosy Be. Niet zo diep, gemiddeld 12 meter, maar wel een stevige stroming. De boot uit, vasthouden en verzamelen aan een boei en dan via het ankertouw naar beneden. Daar laat je je los en dan begint een relaxte rolfilm. De stroming voert je over het rif, het enige wat je te doen hebt is zorgen dat je boven het koraal blijft en te genieten. En af en toe een foto maken. Echt heel comfortabel. De boot volgt ons, na 42 minuten wat dichter naar de kust tot we op 5 meter op een zandbodem zitten. Hier zijn wat kleine koraaltuintjes, voldoende om je gedurende de 3 minuten die de veiligheidstop duurt door te komen.
- De boot en en gauw weer naar huis. Lunch en de middag in leeg en loomheid doorbrengen.
- Dag 33
- We gaan naar Nosy Tanikely. We, want Anneke duikt niet en gaat dan op de duikdagen niet mee. Maar Nosy Tanikely is een snorkelparadijs. De zee rondom dat eiland is een reservaat, er wordt dus niet gevist. Het koraal daar is heel veel minder beschadigt dan dicht rondom Nosy Be, waar ik gisteren was. Naast Anneke gaan ook Iris en Moniek mee. Iris duikt mee en ziet daar echt heel erg naar uit. Moniek gaat met Anneke snorkelen.
- Eerst duik is een meter of 30 uit de kust. Tweede is aan de zijkant van het eiland. Beiden driftduiken. En inderdaad, veel meer vis dan de laatste duik gisteren. Koraal is nagenoeg onbeschadigd, niet vol met witte en afgebroken punten. Echt genieten. Groepje duikers zijn allen ervaren, dus het is echt hangen en kijken. Enthousiast komen we boven.
- De tijd tussen de twee duiken wordt weer opgevuld met walvissen zoeken. Helaas voor ons geen geluk. Iris en Moniek zijn gisteren met een onderzoekster op zoek geweest naar die beesten en hadden dus wel heel veel geluk. Moniek is nog vol van haar ervaring, ze zag een kleine walvishaai, ging daarop af en werd toen ongeveer aangevaren door een grote.
- De dame is van het onverschrokken type en kan van die ervaring alleen maar blij worden.
- De onderzoekster zelf was ook erg blij, groepen walvishaaien en helder water. Een combinatie die blijkbaar zelden voorkomt.
- Kortom terug naar het eiland, tweede duik, vervelend, net zo mooi als de eerste. Schildpad laat zich ook hier weer rustig bekijken. Leven is zwaar...
- Terug naar huis, meteen maar eens een foto van ons optrekje vanaf het water gemaakt.
- Lunchen met z'n vieren, de enthousiaste verhalen worden uitgewisseld. Conclusie, dit hadden we niet willen missen, relaxte duik en wondermooi snorkelen.
- Dan begint het zware middagprogramma. Lezen, wat nieuws lezen en heerlijk op het terras liggen. Deze plek was uitgezocht op duiken en relaxen.
- En dat maakt Jardin Vanille volledig waar. Enthousiast personeel, heerlijk eten en een rustige omgeving met een onbetaalbaar uitzicht. Snap niet helemaal waar we dit aan verdiend hebben. Maar zoals een collega van me altijd zei: "vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan". Nou dat dan we maar.
- s'Avonds is het het laatste avondmaal van de groep natuurvorsers. We zitten er niet ver vandaan, en kunnen zo de woordjes van dank meekrijgen. Een van de groep had een heel leuk stukje gedicht over Iris en al de feiten en zaken die ze de groep meegegeven had.
- Zo te horen hebben ze het meer dan naar hun zin gehad.
- Wij hebben nog enkele dagen te gaan. Moeten overigens wel een kleine correctie aanbrengen. Onze persoonlijke verzorger heeft in zijn agenda staan dat we de 16e vertrekken. Dat moet toch helaas de 15e zijn.
- Wij kunnen vrijdag mee met de walvishaai-onderzoekers. Nog iets om naar uit te kijken.
- Dag 34
- De duikgroep is klein, we zijn met 4 duikers en 3 begeleiders.
- Ik dacht de eerste dag dat we ver gevaren hadden, maar vandaag is dat zeker.
- Eerste duik is ruim 20 meter. Mijn tank is niet volledig vol, 200 bar ipv de 230 van gisteren. Daarnaast duik ik met een 12 liter en heb van mijzelf helaas een groot luchtverbruik. De duik duurt dus maar een 34 minuten, met afdalen en opstijgen een duiktijd van 39 minuten. Maar het zijn wel weer erg mooie minuten. Ook hier hoef je je niet heel erg in te spannen. Kleurrijk, hoewel dat niet lekker op de foto komt door de diepte. Thuis de foto's maar een beetje bijwerken.
- Je mag 3 maal raden wat we doen om de tijd tussen duik een en twee te doden?
- Inderdaad, en met groot succes. Gezwommen met mantas en walvishaaien. Kicken.
- Een van die haaien kwam zo dicht bij dat ik hem bijna kon aanraken. Te dicht bij om het fototoestel uit te zoomen. Maar wel een mooie foto van een loodsvisje en zijn huid.
- Echt heel erg leuk om mee te maken. Hopelijk hebben we morgen dat geluk nogmaals zodat ook Anneke deze ervaring kan meemaken en we deze gezamelijk kunnen delen.
- Tweede duik was iets minder diep. Fles ook "maar" 200 bar. Ga via het touw naar beneden om zoveel mogelijk energie te sparen. Maar beneden begint het circus meteen, mooie nudibranches, soort kleurrijke slakjes, ruim kleiner dan het topje van je pink. Maar echt heel mooi. Goed gespot. Dat is toch het voordeel van meerdere begeleiders, ieder zoekt en heeft zijn eigen interesse gebied.
- In het zoeken en zwemmen met de walvissen is er heel veel tijd gaan zitten. We moeten terug.
- De zee is hier s'middags aanzienlijk ruiger dan in de ochtend. Vandaar ook de twee duiken in de ochtend. De boot gaat bokkend en steigerend over de golven. Er lijkt geen eind aan te komen, maar dan komt eerst Nosy Tanikely en dan Nosy Komba in zicht.
- Half drie meld ik mij weer bij Anneke. Onze persoonlijke begeleider begon zich al wat zorgen te maken. Normaal zijn de duiken tot maximaal half twee.
- We hadden s'ochtends al aangegeven een salade met wat brood te willen. Dit stond dan ok snel op tafel. Lekker, dat gaat er na zo'n spannende dag echt wel in. Overigens net als het biertje om de zoute smaak uit mijn mond te verdrijven.
- s'Middags dit verhaal componeren, foto's uitzoeken, de boel hopelijk op Reismee zetten, en dan is het alweer cocktailtijd, dat naadloos overgaat in het avondeten omstreeks halfacht.
- Morgen gaan we met de onderzoekers mee op walvissafari. De verwachting is na de verhalen van de groep en de ervaring van vanmiddag hoog.
- Hopelijk komt het ook uit, het is en blijft wilde natuur, die laat zich niet dwingen.
- Maar het verslag volgt.
- Zaterdag is alweer de laatste dag hier in Madagascar. Vlucht vanaf het eiland hiernaast naar Addis Abeba, dan een nachtvlucht naar Frankfurt om vervolgens naar Schiphol te gaan.
- Hopelijk is het niet te koud in Nederland. We zijn intussen redelijk verwend met de warmte hier.
Paradijs eiland
10 okt. 2022
🇲🇬
vanuit Madagaskar
- Had ik al vertelt dat we Chez Laurenz al bijna vergeten zijn.
- Het is hier echt paradijselijk, eten is verrukkelijk, mensen zijn vreselijk vriendelijk.
- En de bungalow is echt heel mooi.
- Onze Nederlandse buren zijn intussen binnengekomen. Een heerlijk gemelleerde groep.
- De reisleidster is Iris, ze zijn op Nosy Be geland en zijn gedurende een week of 3 richting Diego Suarez en terug gereisd. Ondertussen ieder park dat er is aangedaan.
- SNP, Stichting Natuur Paden, wandelen en genieten van de natuur. En wij genieten mee van het enthousiasme van die lieden. Leuke gesprekken, geintresseerde mensen.
- Ik informeer hoe een Nederlandse dame een Malagasisiche natuurreis kan leiden.
- Blijkt dat we niet met zomaar een Iris te maken hebben, neen, deze Iris is tweemaal afgestudeerd, eenmaal op zeebeesten, de tweede maal op lemuren, sterker ze is er op gepromomveerd.
- Heeft hier op Nosy Komba gewoond en de lemuren hier bestudeerd. Iemand met een diepe kennis.
- Of zoals een van de reisgenoten zij, de lokale gidsen kregen al heel snel in de gaten dat hier een dame staat die vele malen meer wist dan dat zij geleerd hadden.
- Dat ze hier gewoond heeft, blijkt s'avonds ook nog eens.
- Een van de redenen om hier te eindigen is de zee. Er schijnen hier heel aardige duikspots te zijn. Als we in de lobby zitten komt Iris langs, ze gaat snorkelen. Ik wens haar veel succes toe, de zee is pislauw en het zicht is nagenoeg niets. Als ze terugkomt beginnen we een praatje, zij duikt dus ook en zou heel graag een of meer duikjes maken. Of ik al een maatje heb.
- Neen, heb me bij Pierre van de lokale duikschool aangemeld voor diwodo-dag, ah Pierre, die ken ik wel.
- Iris zou de wodag ook kunnen. Maar ik heb nog niets van een terugkoppeling gehad.
- De eigenaar van het complex gaat vanavond even bellen met Pierre. Tijdens het eten krijg ik de telefoon en maak een paar afspraken. Geef hem daarna door aan Iris en er ontwikkeld een levendig gesprek tussen hun.
- Maar het is nog geen wodag, zelfs geen didag, het is nu zodag, dat houdt in dat de madag nog gevuld dient te worden. Ik zou het lezend en muziek luisterend wel een dag volhouden, maar wij zijn nu niet in Uitgeest. De tijd dient iets beter besteed te worden.
- Het wordt een boottocht rondom het eiland. Gelardeerd met een bezoekje aan het lemurenreservaat, het grote dorp, wat snorkelen en een bezoek aan een vissersplaatsje.
- Tijdens de tocht naar de Esmeralds Sea kwam ik er achter dat een van de bevestigingen van mijn duikmasker het begeven heeft. Thuis een easy fix, gaatje boren, staafje erin lijmen en klaar. Maar hier is niets van dat alles. Als ik een stukje ijzerdraad kan vinden kan ik met wat tape het wel wat improviseren. Vraag dus aan onze persoonlijke ober Mario of hij dat voor me kan regelen. Dit ligt echter buiten zijn competentie, oberen, Caparina's maken, adviseren van tochtjes en eten kan je aan hem overlaten, maar hier snapt hij niets van. En in geval van twijfel, raadpleeg de baas. Die laat de onderhoudsman opdraven, ik krijg een leenmasker en ga op excursie. Masker wordt in de tussentijd gefixed.
- Excursie zou naar het strand en dan naar dorp en lemuren. Maar men besluit om het om te draaien, dus eerst lemuren, dan dorp (en lunch afspreken) dan zwemmen.
- En dat pakt eigenlijk ongelofelijk goed uit.
- De weg naar het reservaat is een koopgoot. Souverniers te over. Overigens wordt die weg wel door Engelse vrijwilligers aangelegd. De locals hebben de inkomsten.
- Raar gezicht fasa's te zien zwoegen achter kruiwagens en met zakken basaltblokken op hun nek. Die blokken komen gelukkig niet van ver, direct naast de weg word een stuk rots opgeoffers om die blokken te maken. En dat gebeurt dan wel weer door een deskundige local.
- Maar door naar het reservaat, er zijn bijna geen mensen. De omgeving is erg gemaakt. Kuil met een Boaconstrictor, even poseren met die slang om ons nek. Parkje met schildpadden. Vanillepeulen, koffie, spul voor Chanel, maar we hebben dat allemaal al eens gezien.
- Gids heeft twee bananen mee en begint Maki Maki te roepen. De lemuren zijn goed geconditioneerd en komen direct. We zijn ook een van de eerste bezoekers, ze zitten nog niet vol. Voor een banaan doen we allerlei dingen die hier niet gemeld worden. Maar dat is voor die beestjes ook. Man en vrouw komen naar beneden, vrouw eerst met mooie manen. Man is alleen maar zwart. Zij heeft de broek aan, en overigens ook een kleine lemuur. Deze heeft de ogen dicht, zal ie slapen.
- Nu die rare dingen voor een banaan, ze is dan zelfs bereid om op je schouder te komen voor een fotomoment. Het is een wat ontaarde boel daar, de lemuur als verdienmodel. Maar hij blijft zo wel bestaan.
- We gaan terug en net op tijd, golven toeristen overspoelen de weg.
- Het is nu nog rustig bij de kraampjes. Koop wat vanille en trek een kraameigenaar het vel over zijn vel bij de aankoop van een masker. Tenminste dat denk ik dan graag. Onze gids ziet het wel met verbazing gebeuren. Blijkbaar betaald men hier de gevraagde prijs.
- Spreken de lunch af en varen weer uit. Nu naar een mooi onbewoond eiland. Zijn daar met z'n tweeen, lekker wat snorkelen, leuk rifje, wat koraal, wat kleurige vissen. Durf mijn camera niet onder water mee te nemen. Hij moet heel blijven, morgen in zijn onderwaterhuis gaat ie wel mee. Dus foto's van onder de zeespiegel blijven beloofd.
- Helaas geen schildpadden, maar ook die staan voor van de week op het programma. Wellicht zelfs zwemmen met walvishaaien.
- Lunch is zonder meer goed te noemen, wat vlees, vis, groente en rijst gekookt met twee vanillestokjes. Biertje erbij, ondertussen naar de locals kijken, wie doet je wat.
- Daarna rustig retour hotel, doen nog een visserplaats aan. Alle huisjes zijn hier hetzelfde, gesponsord door iemand die hier over honderd jaar een hotel wil maken. Ik hoor het en denk, raar verdienmodel.
- Terug in het hotel wat afspoelen en dan lekker op het terras liggen. Na een uurtje gaan we naar boven. Ons huisje staat meer dan tien meter lager dan de lobby en eetruimte.
- En alleen daar is Wifi. Dus dat trekt ook wel.
- Het masker is gefixed. Gaatje geboord, staafje erin gelijmd.
- Ik kan alleen maar zeggen: Chapeaux. Beloon de man met 5 Euro, hij is blij en ik ook.
- Deze dag is over. Ja , nog een parasolletje, wat eten, webben en een verhaaltje tikken, maar dan is dat het wel.
- Morgen eerste duikdag. Heb er zin an....
De laatste loodjes
09 okt. 2022
🇲🇬
vanuit Madagaskar
- Best wel een bijzondere dag vandaag. De laatste grote verplaatsing in Madagascar, we vertrekken richting Nosy Komba. Hetgeen iets betekend van Eiland met Lemuren.
- We nemen ook afscheid van Lala en File. Ze hebben ons goed gegidst en vervoert.
- Maar zover is het nog niet. Eerst ontbijten, koffie, paar droge broodjes met een beetje boter en jam. We gaan dit onderkomen niet echt missen. Hoewel, het was wel schoon en leverde een ander zicht op logies op.
- Had ik al genoemd dat de weg slecht was? Hij is hier zo slecht dat de regering opdracht gegeven heeft om de weg te vernieuwen. En dat wordt voortvarend aangepakt. De aannemer is een Frans consortium (waarom verbaasd dat me niet?). Op gezette plekken langs de weg hebben ze bouwwerven opgezet, daar worden betonnen constructiedelen geprefabed. Ook worden stukken heuvel volledig opgegeten en verplaatst naar het dijklichaam wat straks de weg gaat dragen. De betonnen duikers worden op allerlei strategische plekken geplaatst om er voor te zorgen dat water geen grip krijgt op deze weg. Kortom knappe aanpak.
- De tijdelijke omwegen van alleen klei zijn al beter dan de weg zelf was.
- Maar ze zijn nog steeds niet klaar en we zinken in een soort van lethargie. We laten het hotsen en botsen maar over ons komen.
- Moeten eerst de brug over de Mahavay gehad hebben, schijnt een verkeersknelpunt te zijn. De brug is single lane, dus je moet op je beurt wachten.
- Voor de brug tanken we even. Tijdens dat wachten zie ik zowaar een Scout langskomen. Pratend met Lala blijkt dat zij daar ook ooit bij geweest is, ze spreekt met wat weemoed.
- Nadenkend, ik knoopte een galg tijdens de boottocht in de esmerald sea. Ze wilde toen perse weten hoe dat werkte, en had de techniek vlot door.
- Maar de tank is vol en door. Het is rustig voor de brug, we zijn vlot aan de beurt.
- De omgeving veranderd, van een soort grasvlakte naar bos naar stedelijk gebied, wat bergen.
- Dat daar is de hoogste berg van Madagascar, daarom is het hier altijd welk vochtig. Ideaal voor de teelt van cacao, vanille, kaneel en koffie. We stoppen even bij zo'n plantage, alles staat door elkaar, je begint met wat bananenbomen, die geven de nodige schaduw, dan een draagboom voor de vanille, dat is een soort van klimop. Er komen bloemen aan en die moeten dus bevrucht worden. Helaas is er geen enkel insect, vogel of vleermuis die dat klusje aanpakt en dus moet dat handmatig gebeuren, bloem open, geslachtsorganen tegen elkaar en de volgende, en de volgende en zovoort.
- Het moet in de vroege ochtend gebeuren, dus als jouw plantjes beginnen te bloeien nodig je je familie, buren en vage kennisen uit. Dat doen zij overigens ook bij jou.
- Als de vanille dan een peul gemaakt heeft, plukken, in zout water, drogen, fermenteren, een paar uurtjes drogen in de zon en dat voor enkele weken. Allemaal handwerk. Niet verwonderlijk dat vanille zo duur is.
- Overigens hebben wat slimme vogels een gist zodanig gemanipuleerd dat die ook de vanille smaak en geur produceert. Blijft het betaalbaar voor ons eenvoudigen en kunnen de Yanken bij iets simpels just vanilia roepen.
- Vergelijkbaar maar iets simpeler is de teelt van cacao, en kaneel is alleen maar de bast van een boom pellen.
- En dan is er nog een plant de Ravintsara, de bloemen worden geplukt, nou ja de hele plant wordt gekapt zodat je makkelijk bij die bloemen komt. Iets van 100 kg bloem levert 1 liter essentiele olie op, Chanel maakt er een dure parfum van, iets met 5 of zo.
- Zo, de kruidenkast is weer vol. Wij doen nog een klein stukje naar de haven. Deze ligt op Ankify, eigenlijk ook een eiland, maar nu verbonden met een dijk/weg. De huisjes daar staan op palen, nu is het droog, maar straks bij hoog tij staan ze in het water.
- Enkele malen is er erg hoog tij, de weg is dan ook water en de huisjes staan dan vol water.
- Persoonlijk vind ik dat nu geen strakke strategie, maar zo doen we dat hier nu eenmaal, meneer.
- De haven komt in zicht, de auto parkeert, we nemen afscheid van File, Lala wijst ons de boot en de kaptein aan. Wij nemen afscheid, brengen onze bagage naar de boot, krijgen een zwemvest aan en beginnen aan het laatste stukje richting Jardin Vanille.
- Vergelijk de oversteek met die naar Texel, maar dan in een klein speedbootje. Is redelijk druk op het water, bootjes zoals wij, groot en klein, vissersprauwen, zelfs een boot waar een auto op staat. De kust komt steeds dichterbij, het is een oude vulkaan, groen en ons onderkomen ligt bij een klein dorpje. We krijgen een upgrade. Vanavond komt de Nederlandse groep die we gisteren op de campplace tegenkwamen, een groep natuurvorsers, oude en jong. Ze hebben alle normale bungalows in gebruik, wij blijven ruim langer en krijgen een overgebleven luxe bungalow.
- Ligt een meter of zeven boven het strand of zee (afhankelijk van het tij), heeft een kledingkamer, een badkamer, een woonkamer, een slaapkamer en een gigantisch terras met banken en ligstoelen
- Het is best een verschil met waar we vandaan komen.
- Dit is ons laatste onderkomen. Het is nu zondag, zaterdag naar het eiland hierboven, Nosy Be om daar het vliegtuig in te stappen.
- Bijna een hele week hier...
Tsingy Gris
08 okt. 2022
🇲🇬
vanuit Madagaskar
- Vandaag gaat er een trainee mee. Nana is de naam, en neen ik verzin dat echt niet.
- Nana is de oudste dochter van de baas en heeft de ambitie om gids te worden. Denk dat dat ingegeven wordt door de wens van papa. Nana is namelijk bang voor kameleons, slangen en kikkers. Niet echt de wat er in de functieomschrijving past. En oh ja, ook bang voor kabelbruggen. Maar dat komt nog.
- Gisteren de imitatie tsingy's, nu de echte. Park ligt aan de overkant, dus lekker dicht bij.
- En toch worden we eerst met de auto een stuk het park ingebracht. Tsingy's zijn dan evengoed nog een anderhalf uur lopen. Heen wat langer, omdat er ook andere zaken bezocht dienen te worden. Uiteraard weer een kantoor, naam en paspoortnummer in het grote boek, slagboom open, kaartjes controleren en good to go.
- Auto brengt ons tot de parkingplace, daar staan wat gebouwen die door de natuur overgenomen zijn. Management had bedacht dat het een goed idee zou zijn om hier het kantoor te maken. Anta was tegen, dus gebouwd maar nooit gebruikt. Iets verder een spiksplinternieuw gebouw, doel onbekend, is dus over enkele jaren het zelfde lot beschoren.
- Er is hier zo af en toe een ongelofelijke desinteresse in wat er gebeurt. Tana bedenkt en voert uit en zo niet, dan gebeurt er niet zo veel.
- Door het bos, heerlijk schaduwrijk, komen een slang en een sportive lemuur tegen. Die laatste is een nachtdier en hangt in een hol in een boom te slapen. Ogen wijdt open, maar zich niet echt bewust van zijn omgeving. Uiteraard veel vogeltjes, je hoort ze goed en ziet ze slecht en de nodige namen en gebruik van bomen en planten. De baobab moet je huggen, brengt geluk. Deze boom is om tamtam te doen, dat is ebbenhout, echt pik en pik zwart en groeit nauwelijks.
- Eerste stop is een maalgat. In de regentijd is het pad wat we nu volgen een kolkende rivier. Met twee anderen komt hij uit in een soort stenen amfitheater. Het water kolkt daar rond en heeft een gat naar beneden gevormd, daaronder in het grotten-stelsel stroomt het verder. Het maalgat wordt in de jaren groter en groter.
- In dit gebied is een van de grootste gangen/grotten-stelsel ter wereld. Compleet met krokodillen en uiteraard heilige plaatsen. Je kunt daar echt nooit genoeg van hebben. Die plaatsen dan, de eerste zijn goed voor tasjes en luxe schoenen.
- Gezien en verder, een uitzichtplaats over de tsingy's. Heb niet helemaal duidelijk wat die dingen nu precies zijn, maar het is een woud van scherpe pieken van hard steen. Zou zandsteen zijn, maar dan de harde variant. Vorming op de zeebodem, omhoog geschoven door tektonische activiteit, aangescherpt door zure regen die de zachte variant weggespoeld heeft. Zou ook iets met koraal te maken gehad hebben.
- Maar we hebben bijna drie dagen geen toegang tot Wikipedia en het boek wat Anneke mee heeft gaat voornamelijk over plantjes, beestjes en plaatsjes. Niet over hoe dingen worden zoals ze zijn.
- Maar ook zonder dat, het is een imposant gezicht, alles in grijstinten met hier en daar wat groentinten van een eenzame boom tussen die tsingy's. Die bomen hebben water nodig, die boren ze aan met een penwortel van wel tot 15 meter. Waarschijnlijk tapt die uit die ondergrondse rivier. Ook liggen overal zwarte rotsen, die komen vanaf de Amberberg, vulkaan, uitbraak en luchttransport van vulkaangesteente.
- Weer het bos in, wandeling van een 2 km en dan de tsingy's zelf in.
- De naam tsingy komt van het Malagasisch op je tenen lopen. Nu hebben wij gelukkig moderne bergschoenen aan en is dat niet nodig. Maar je kunt je wel voorstellen dat je je als Noordelijke stam,op de vlucht voor de slavenhandelende koning, hier veilig kunt voelen. Om hier op je blote kakken doorheen te moeten ga je echt niet doen.
- En zo is dit ook weer een heilige plaats geworden.
- Maar voor ons toeristen is niets heilig en dus worstelen we ons over de zeer ongelijke, scherpe, losliggende rotsen, sommige doorgangen zijn wat aan de krappe kant, maar met wat draaien en persen kom je er door. Dit is duidelijk op kleine Malagasies gebouwd.
- Op het einde een hangbrug, nou eigenlijk twee, maar de laatste is maar 6 meter en telt dus eigenlijk niet. De eerste hangbrug is bijna 20 meter. Je mag er maar met een persoon tegelijk op. Plankjes zijn aanwezig, maar er is niet echt een regelmaat in te ontdekken.
- Nana zegt hier NeeNee en blijft waar ze is. Wij steken over en kunnen daar onder een afdakje genieten van het imposante uitzicht.
- Terug is het omgekeerd afdraaien van de film, met uitzondering van het uitzichtpunt en maalgat.
- Nana spot ondanks haar afkeer toch een mooie panterkameleon en een kleine slang.
- Zou het vak er dan toch voor haar in zitten.
- Auto staat te wachten, de zware schoenen mogen uit en we gaan naar de campsite.
- Hier wordt de lunch geserveerd.
- Bij deze lunch ook wat lemuren, een kameleon en een beter zicht op de nachtlemuur, de sporty one.
- Bijna uitsluitend Nederlanders en ze zouden allemaal in het hotel zitten wat bij ons in de eerste reisbeschrijving stond. De gids van een Nederlandse groep weet te vertellen dan dat hotel onlangs is opgekocht en alle reserveringen gecanceld waren. Vandaar het schamele onderkomen wat we nu hebben. Maar morgen gaan we naar Jardin Vanille op Nosy Komba. Daar komen we die groep overigens ook weer tegen.
- En zo wordt het wennen aan het Nederlands ook op een natuurlijke wijze geregeld.
- Nog even doorbijten (klein bedje, erg warm, muggen, geen voorzieningen), maar dan wordt het leven weer zoals je een leven op een paradijselijk eiland voorstelt.
- Tenminste als de reisgidsen niet liegen.......
Tsingy Rouge
07 okt. 2022
🇲🇬
vanuit Madagaskar
- Na een goed ontbijt, ontbijten hier bestaan uit wat fruit, broodje, jam, koffie en thee en soms wat sap of een eitje, vertrekken we uit de Nature Lodge.
- Gelukkig deed het Wifi het wel even, dus de foto's staan erop.
- Vandaag naar de rode tsingy's en dan naar Chez Laurenz.
- Klinkt er luxe, dat Chez, maar de recensies zijn even wat anders. We zouden een ander hotel hebben, maar die heeft Covid niet overleefd. Dus of upgrade a 500 euro, of downgrade die 80 Euro retour oplevert. Nu hebben wij geen geldboompje, dus de keuze was, hoewel wat opgedrongen, snel gemaakt. Chez Laurenz dus vanavond, en morgenavond overigens.
- Maar eerst richting Tsingy Rouge.
- In de reisbeschrijving staat het als volgt omschreven:
- Tussen Diego Suarez en Ankarana NP ligt en bijzonder kloof die Tsingy Rouge word genoemd.
- Deze plek ligt op een uur van de hoofdweg en is te bereiken over een zeer slechte weg.
- We zijn dus op onze hoede. Maar de reis over de RN6, nota bene de weg tussen Diego Suarez en Tana, is ook zonder meer slecht te noemen. Het begrip weg heeft voor ons sinds deze reis echt een heel andere lading gekregen. Het wordt wat langdradig wellicht, maar hele stukken asfalt zijn gewoon weg. Het is dan of zand of als je mazzel hebt gravel wat de klok slaat.
- En toch wordt deze weg druk bereisd. Er gaan taxi-busjes, volgens mij een hel op aarde, in een keer van Diego naar Tana, een reis van ruim 26 uur. Alleen een stop voor wat eten en wat sanitaire handelingen. Ik wil niet weten hoe je uit die auto stapt, temeer daar die meer dan overvol zitten. Er gebeuren raar genoeg ook regelmatig ongelukken met dat vervoersmiddel. Zo rijden we langs een plek waar er gisteren nog een verongelukt is. Remmen deden het niet meer, weg naar beneden, bocht en een kleine afgrond. Er is door een godswonder maar een dode te betreuren. We weten dit omdat de social media hier echt goed werkt: Lala, een ongeluk, hoe is het met jou??
- En of de duvel er mee speelt, we passeren een begrafenisstoet. Niet die van gisteren, je staat hier 2 dagen boven de grond en wordt dan door een groot gezelschap gezellig naar je definitieve slaapplaats gebracht. Busjes/vrachtwagens vol met begrafenis-gasten, uitgelaten, bier drinkend, een soort van jodelend. Een vrolijke boel.
- We breken de tocht door een lokale markt te bezoeken. Zijn daar de enige withoofden.
- Een markt met veel tweedehandskleding, tenminste voor ons, voor de lokalen is dat het dichtst bij nieuw wat ze kunnen bereiken. Natuurlijk eten, gedroogde vis, uien, bonen, olie. Je vindt alles van je gading, nieuwe slippers, zonnepanelen, accu's, verlichting.
- En in een stalletje repareert iemand je gsm met een soldeerbout die op een houtskoolcomfoortje verhit wordt.
- De reis gaat door, en opeens zijn we bij de ingang van het park waar de Tsingy Rouge zich bevindt. Uiteraard weer een kantoor, er wisselt wat geld van eigenaar en we kunnen het park in.
- Eerst op weg naar het restaurant om de lunch af te spreken. Maar dat is wel een tocht van ruim een half uur over een zandweg. De kwaliteit is soms beter, soms slechte dan die van de Route Nationale. Mooi rood zand tussen de eucalyptus bomen/struiken.
- Daar is wat raars mee. De Fransen hebben die vanuit Australië hier ingevoerd. Dat ding woekert hier, en zuipt water. Men plant deze dan ook niet meer aan, maar zoals onkruid, het is slecht uit te roeien. Over de energiebron voor het koken hebben we het al eens gehad. Houtskool. Dus wordt er hier campagne gevoerd voor groene houtskool.
- Ieder westers mens zou denken, ha voor iedere zak houtkool wordt een nieuwe boom geplant.
- Neen, hier houdt dat in dat er houtkool van eucalyptus gemaakt wordt.
- Dat houtskool maken wordt dus overal en op kleine schaal gedaan. Echt niet groen....
- Maar zebu en kip als lunch en dan een klein stukje naar de tsingy.
- Dit is een raar fenomeen. Er wordt een heuvel langzaam maar zeker opgevreten door regen.
- Door het wegspoelen van de grond komen er formaties tevoorschijn die Tsingy Rouge genoemd worden. Een soort van omgekeerde gordijnen, stalagmieten, lijkt een beetje op Bryce USA, maar toch anders, kleiner, kwetsbaarder.
- Maar wel vreselijk mooi om te zien. We lopen bijna alleen hier. De kleuren zijn rood, grijs, wit en diverse groentinten. Dit gaat nooit op een foto blijven kleven. En toch proberen we het.
- De wandeling gaat de Tsingy Rouge in, en aan de andere kant er weer uit, File staat daar al met de auto te wachten. Op naar het restaurant.
- Daarna dezelfde weg terug en ook de Route National is niet plotseling verbeterd.
- De ramen moeten regelmatig dicht vanwege de stofwolken van andere weggebruikers.
- Het schiet echt niet op. Maar zoals aan alles een eind komt, zo komen wij op eens bij Chez Laurenz aan. Een niet westers hotel, wat huisjes in een soort tuin. Open eetschuur en geen enkele voorziening, anders dan gebufferde zonne-energie tot 5 uur in de ochtend en een klein barretje met keuze uit bier, frisdrank, lokale rum en wat ondefinieerbare drankjes op basis van thuisstook.
- Maar we zitten dus wel tegenover de ingang van het park.
- Huisje is echt basic, maar een wc als een troon en een zonneboiler.
- Er komt echter nauwelijks water uit de kraan, danwel douche, maar er staat een emmer en een puts, we kunnen ons dus mandiën.
- Bed is klein, maar ligt wel ongeveer. De klamboe moet iets aangepast worden, zodat hij ook dicht kan. Kanabaliseer daar een stuk vitrage voor.
- We wisten waar we aan begonnen en houden het hier wel twee nachten uit.
- Het is ook anders als je denkt dat je een redelijk hotel hebt en dat er dus geen moer van klopt.
- Heb een JBL en een Ipod mee, dus muziek, twee stoelen in de zon, boek en wat cola danwel rumcola, afhankelijk van het tijdstip.
- We maken er wel wat van.
- En oh ja, er is hier geen Wifi, dus jullie lezen dit pas als wij op Nosy Komba zitten.
- En dat is over 2 nachten.
- Morgen naar de echte tsingy. Die van vandaag waren mooi, maar leken alleen maar op de originele tsingy.
Amberberg
06 okt. 2022
🇲🇬
vanuit Madagaskar
- We hebben wel weer genoeg gelummeld. Vandaag weer de paden op, de lanen in, richting Amberberg. Nou ja lanen, meer paden en slechter. In het begin nog wat asfalt, maar dan de meer Malagassische wegen op. Die bestaan voornamelijk uit keien en klei. Het regent en dat maakt het extra interessant.
- Eerst even water en sandwiches bij de Score halen. Brood is kakelvers, de auto vult zich met de geur.
- Onderweg worden we door Lala op de hoogte gebracht over het ontstaan van Madagaskar (oercontinent, tektonische platen, Madagaskar en Azië drijven weg, nog meet tektonische activiteit, Madagaskar blijft waar het nu is en het thuishonk van de Aziaten drijft naar waar het nu nog is. Of dat zo blijft weten we over vele miljoenen jaren), de bevolking van Madagascar (kleine mensachtigen, ongeveer 1 meter groot, uitgestorven, Polynesiërs, Afrikanen, Moren en dan de Europeanen), de stammen, de slavenhandel (de koning van Madagaskar brengt geheel Madagaskar onder zijn knoet en verkoopt de overwonnen stammen aan de Afrikanen, die er als echte handelaren wat bovenop doen en ze dan doorverkopen aan de Europeanen), de islam (zie Moren, maar die brachten ook meer, woorden, maar ook het besnijden van alle mannen hier) dan nog even over de kolonisatie (het Noorden is wat ontevreden over het regime en nodigt de Fransen uit om wat te helpen).
- En zo komen we op de Amberberg. Hier ligt Joffreville, Joffre was een van de ijzervreters die Madagaskar bevrijdt heeft van de Malagassiërs. Hij was ook verantwoordelijk voor de versterkingen rondom Diego Suarez. En daarmee mede vormgever van de omgeving. In die omgeving was dus een berg, begroeid met zeer oud en kostbaar hout.
- Rosewood wordt het in het Engels genoemd, palissander of ijzerhout in het Nederlands.
- Uiteraard wordt al het hout gekapt en ter meerdere eer en glorie van La Patrie verhandeld.
- Je houdt dan een kale berg over en dat is ook geen gezicht, dus wordt het een landschapspark park van grote allure, bomen vanuit alle windstreken worden geplant. Uiteindelijk wordt het door gebrek aan onderhoud toch weer een bos, maar niet meer het oerbos wat het ooit geweest is.
- Maar genoeg over het verleden, we zijn op weg naar de Amberberg. Onderweg spot Lala al een panter-kameleon. Moet natuurlijk op de gevoelige plaat, maar stribbelt wat tegen.
- Maar een stokje ervoor houden, beest pakt het vast en is daarna een gewillige prooi.
- Verder. Men verbouwt hier qat. Bij ons een verboden drug, hier min of meer legaal.
- Men loopt met bossen van dat spul op het hoofd van de plantage richting afnemers.
- Ingang van het park heeft uiteraard weer een kantoor. Ook toiletteren is een mogelijkheid.
- Onderhoud is echter wel een dingetje. Zien we later ook in het groot, een soort pabo, met een campus, in 1984 verwoest tijdens een cycloon. Er staat een staketsel, reparatie vind de overheid niet nodig, is maar onderwijs.
- Het regent hier, is koel. De lemuren houden zich schuil in de bomen. Dus daar geen plaatjes van.
- Lala heeft een licentie om hier te mogen gidsen. Op zich wel apart, daar de meeste vrouwen hier bang zijn voor kameleons en ander gespuis. Het maakt Lala niets uit. Sterker, ze heeft op dit onderwerp gestudeerd aan de uni.
- Ze snuffelt bij bomen en struiken en vindt zowaar een van de hoofdredenen om hier heen te gaan. Een van de kleinste kameleons ter wereld. Beestje is zoals je op de foto kunt zien zo groot als het bovenst kootje van mijn pink.
- Wandeling gaat door, paden zijn redelijk begaanbaar, we raken wel wat doorweekt. Er staan nog twee watervallen op het programma. De berg wordt als waterbron voor de dorpen in de omgeving gebruikt. Onderweg kom je regelmatig tyleen-pijpen tegen. Zo ook bij de watervallen.
- Deze hebben een rol in het animistisch geloof hier. Als je wat voor elkaar wilt hebben breng je, nadat je je onder de waterval gedouched hebt, een offer. Als het dan ook uit komt, kom je terug en offer je nogmaals.
- En wat kan je dan wensen? Nou de normale zaken, winnen staatsloterij, zwanger worden, rijbewijs halen, dood van de boze buurman. Alle menselijke zaken dus eigenlijk,
- Terug naar de Nature Lodge.
- We eten onze sandwiches met Lala en File, de chauffeur. Had salami en Edammer kaas meegenomen. File mag geen varkensvlees, leermoment. Maar de broodjes en het beleg gaat erin als zoete koek. Kaas is voor hen echt een traktatie, dit soort kaas ligt buiten hun normale bestedingspatroon.
- Op de heenweg hadden we onze koffers al gedropped. Maar nu is het tijd om in te checken.
- Echt een mooi onderkomen. Heel ruime lobby/restaurant/bar, luie stoelen. Ruim terrein, ruime bungalows. Water komt uit de berg, elektra van de zon. Accu's zorgen voor een 24/7 beschikbaarheid.
- We houden het hier wel een nachtje uit.
Wandeling
05 okt. 2022
🇲🇬
vanuit Madagaskar
- De stad is stroomloos, in de tuin van het hotel draait een diesel, net als bij alle banken en overheidsgebouwen. De winkels zijn donker, bij de juwelier staat er bewaking bij de deur. Als ik dit tik komt er een bediende langs om het buitenlicht aan te zetten.
- Toch is Diego Suarez een levendig stadje, tuktuks rijden aan en af, mensen lopen/flaneren langs het terrasje.
- Ja, er is een correctie op zijn plek. Ik had het elke keer over San Diego, maar de correcte naam is Diego Suarez. Vernoemd naar de twee Portugese ontdekkers van deze omgeving. Eerst de Portugezen en daarna de Fransen als heersers over dit eiland.
- Ze zijn nu in naam onafhankelijk, maar dat is slechts een lippendienst. In alle geledingen zijn het nog steeds de Fransen die de dienst uitmaken. Het land is geen kolonie meer, maar levert wel geld op voor de Franse beleggers.
- In Diego Suarez zijn wat grote werkgevers, de visconserven, de zoutfabriek en een scheepswerf. Eigenlijk is het leven hier niet zo zwaar als in het zuiden van Madagascar.
- We worden vandaag opgehaald in onze eigen auto. Doel is de 3 baaien. De Sakalava, duiven en duinen baai. Weg is eerst gewoon geasfalteerd, twee jaar geleden vernieuwd, maar dan draaien we de binnenlanden in, richting grote baobab boom. Dat is voornamelijk los zand, de auto zoekt zijn weg. Ook bij de Baobab boom wat lokale nering. Een dame probeert wat schelpen en doeken te verkopen. We geven haar wat van onze zeepjes, tandpasta en andere zaken die we gekocht hadden om onze tijd zonder bagage te overbruggen. Je kunt het niet eten, maar het geeft haar wellicht een klein luxe moment.
- Dan door naar de kust. We stappen uit met Lala, de auto gaat vooruit.
- De wandeling is echt mooi. Witte stranden, licht blauwe zee, witte brekers, zwarte rotsen en groen. Alles wisselt zich af.
- In de laatste baai gaan we even uit de kleren en lekker het water in.
- Hemels, we hebben de baai echt voor ons zelf. Tenminste dat idee hadden we. Zodra we aangekleed zijn staan er een vijftal dames te wachten om ons allerlei souvenirs aan te bieden. Maar we hebben niets nodig, hebben al wat zaken en de rest komt aan het einde van onze trip.
- Lala en de auto wachten op ons. We gaan naar de vuurtoren. En met dat begint een onbekend deel van de geschiedenis hier.
- Zoals al eerder genoemd, Madagascar was een Franse kolonie. Ten tijde van WW2 was Frankrijk verdeeld in een bezet en een met de Duitsers heulend regime, de Vichy.
- Madagascar was deel van Frankrijk en dus ook van dat Vichy regime.
- De Engelsen waren teruggedrongen vanuit de Indische oceaan, teruggevallen op Afrika.
- De Japanners en Duitsers hadden plannen met Madagascar. De eerste om daar een uitvalbasis voor onderzeeërs te maken, de tweede wilde hier een politiestaat onder leiding van de SS van maken. In die politiestaat zouden dan de Europese Joden gedeporteerd worden.
- De Engelsen konden dat eerste niet hebben, het zou namelijk het transport over de Indische oceaan in gevaar kunnen brengen, en dus werd er hier een slag gehouden, de slag om Madagascar. De Engelsen wonnen, brachten Madagascar onder controle, hebben hier twee jaar de scepter gezwaaid en vervolgens Madagascar teruggegeven aan de vrije Fransen.
- Maar rond de vuurtoren zijn dus diverse overblijfselen uit die tijd te vinden, bunkers en geschutposities.
- Hier nog even een plant, als je hem breekt of open snijdt komt er latex uit. De latex uit de kleine takjes wordt als lijm voor papier gebruikt, de latex uit de wortels is zelfs in staat binnenbanden te lijmen.
- De excursie is zo aan zijn eind, nu nog wat eten aan het strand en dan terug naar het hotel.
- Maar dat gaat niet zo eenvoudig als gezegd, we wijken uit voor een wat wrakke brug.
- Hiervoor staat de aandrijving van de auto al in 4wd-laag, het zand is echt heel los.
- Helaas is de bypass voor de brug net even te moeilijk voor onze chauffeur, hij rijdt ons vast in het zand. Graven en dan duwen is de oplossing. Wij blijven aan deze kant van de brug en de auto rijdt terug en komt toch over de brug.
- In het hotel verfrissen we ons, leggen de zwemkleding op het gras om te drogen en gaan de stad in.
- Komen langs een oude overdekte markt, men heeft die heel aardig omgevormd tot een sociaal centrum, Bibliotheek, kinderopvang en een soort gehoorzaal met projectiescherm.
- Er wordt druk gebruik van gemaakt.
- Drankje in een lokaal café, mensen kijken, en dan terug. De generator draait nog steeds.