Emerald Sea
04 okt. 2022
🇲🇬
vanuit Madagaskar
- Zoals reeds gemeld, vandaag Emerald Sea. We worden in een andere 4wd met een andere chauffeur opgehaald. Half uurtje rijden naar een plaatsje iets verderop aan de kust. Daar schepen we in, tenminste zouden. De boot is in geen velden of water te zien. Er loopt een opgewonden standje met een telefoon te voeteren. Blijkbaar een baas of manager, goed gekleed en gevoed. Na ruim een kwartier komt de boot. Een houten vissersbootje, open, Latijns getuigd, klein buitenboord motortje. Wel voldoende personeel en zwemvesten.
- We gaan met 8 gasten en 8 man personeel en een peuter aan boord. Afvaart wat chaotisch, zeil wordt gehesen, moeten bukken, maar dan krijgen we allengs meer vaart. Maar meer vaart is ook meer buiswater. We raken alvast redelijk door alvast voor het snorkelen zo strakjes.
- Is ruim een uurtje varen, voornamelijk onder zeil, maar het laatste stukje op de motor.
- Is een leuke tocht, wel wat zeegang en overkomend water, maar alles binnen de grenzen van het toelaatbare.
- Bij het eiland aangekomen worden we naar een enkele hutjes/overdekkingen gedirigeerd. Hier kunnen we de rugzak oid achterlaten, snorkelspullen mee en weer de boot in. Een deel van de bemanning en onze gids blijft achter, zij gaan kwartier maken, wij gaan snorkelen en een van de bemanning trekt een wetsuit aan en maakt zijn harpoengeweer in orde. We zetten hem af aan de overkant van de baai. Hij gaat onze lunch bij elkaar scharrelen. Wij gaan een stuk terug. Passeren daarbij wederom een zeeopening, de golven daar zijn best wel wat extremer dan de rest. Varen door en worden midden in de lagune uit de boot gezet.
- Om je de waarheid te zeggen: het viel ietwat tegen, we zijn echt verwend met Egypte,
- Zeeland, Midden Amerika. Het koraal is dof en klein, de vissen ook. Na een klein half
- uur weer terug de boot in. Anneke is dat niet gewend en moet met vereende krachten de
- boot in geholpen worden. Zal morgen wel wat blauwe plekken hebben. Zelf heb ik hier meer ervaring in. Rand van de boot pakken, zo diep als mogelijk laten zakken en dan met wat krachtige vinbewegingen zo hoog mogelijk boven water komen. Rest is dan meestal kinderspel.
- We varen weer richting speervisser, maar die neemt zijn tijd. Duurt eigenlijk te lang zo in de volle zon op het water. Uiteindelijk komt hij ook de boot in met een mooi zooitje vis. Maar de man heeft daar wel voor moeten afzien. Hij is stevig afgekoeld en zit rillend in de boot. Terug naar het eiland, maar wel recht op de golven. Zeikend nat komen we aan wal, waar de vis direct verwerkt wordt. Een deel in een soort soep, de rest op de grill.
- Tsjemie, wat smaakt dat. Rijst gekookt in cocos-sap en vers gegrilde vis met wat lemon marinade. Biertje, cola, watertje erbij en smullen maar.
- Na de maaltijd kunnen we alweer richting basis, de timing hiervan hangt nauw samen met het tij.
- We laten het eiland aan zijn oorspronkelijke bewoners, de ratten.
- Hoe nauw de timing is merken we als we de baai weer binnen gaan. De bodem van de boot schuurt en bonkt over het rif daar. Maar alles is goed gegaan gezien het feit dat ik dit epistel aan het tikken ben. De driver staat al klaar, Lala, onze gids heeft nog een paar minuten nodig en stapt alras de auto in met wat zakken. Groente en fruit-afval van vandaag. Ze kweekt konijnen en die moeten ook eten.
- Morgen weer op stap met Lala, maar dan met onze eigen chauffeur en auto.
- Een wandeling langs de drie baaien stond er in ons reisvoorstel.
Het Noorden
03 okt. 2022
🇲🇬
vanuit Madagaskar
- Vandaag dus de tweede verplaatsing, ditmaal van Tana naar San Diego, helemaal in het noorden van Madagascar.
- Gisteren in het hotel aangekomen, lekker wat gegeten en nog een borrel toe. Je wordt niet elke dag 65 nietwaar. Het vliegtuig naar San Diego vertrekt om 6 uur, en zoals elk respectabel vliegveld, je wordt geacht 2 uur van te voren aanwezig te zijn, tel daar nog de verplaatsing hotel/vliegveld, het wakker worden, toiletteren etc. bij op dan gaat de wekker toch al snel om 3:00. En dat is een tijd waarop niemand vrijwillig wakker wordt.
- Maar we doen het toch maar, in de receptie staan twee lunchboxen klaar, er wordt zowaar nog wat koffie gezet. Echt dit hotel is sinds de laatste keer dat we hier waren met sprongen vooruit gegaan.
- Over het vliegveld verwijs ik naar een van de eerste blogs. Alles werkt netjes mee en om 6:00 hangen we boven de outskirts van Tana. Vlucht is 2 uur. Krijgen twee kleine doch smakelijke broodjes, koffie, vruchtensappen. Echt wel in orde, maar het blijft transport. Je kunt je benen niet eenvoudig wegstoppen, ja op het gangpad, maar dat wordt dan door de bemanning niet geheel op prijs gesteld.
- Gelukkig komt aan alles een einde, zo ook aan deze vlucht, we staan veilig aan de grond in San Diego. Nog even de bagage en dan stappen we het gebouw uit.
- Er staat een dametje met een papier: Matoke Vonk. Tot onze verbazing is dat onze gids al.
- We hadden dat pas overmorgen verwacht. Nog een verrassing, we hebben een gids en een chauffeur. De gids spreekt redelijk Engels, de chauffeur in het geheel niet.
- Buiten staan allemaal gele R4-tjes, sommigen ook met dakrek. Het zij de lokale taxi's. Gaat hier met een tuktuk, R4 en soms een moderne auto, zolang het maar geel is.
- Had ergens gehoopt in zo'n R4 gepropt te worden, al was het maar om het gevoel. Maar 'helaas' weer een modern 4wd busje, we zullen hier de aankomende 5 dagen mee op pad gaan.
- Vandaag en morgen zijn vrij in te vullen dagen. Voor morgen stelt Lala, de gids heeft een voor ons onuitspreekbare naam, voor om naar de Emarald Sea te gaan, excursie, 4wd, boot, snorkelen, eten en luieren allemaal inbegrepen. We vinden dat wel wat.
- Rijden door San Diego, een klein stadje. Doet erg provinciaals aan. Lome witte gebouwen, vervallen glorie en rust.
- De dag zelf brengt ons niet veel meer. We zijn na het reizen gisteren, de korte nacht en de reis van vandaag wel wat brak. Ook alle belevenissen van de laatste maand gaan we wel wat voelen.
- Buiten wat geld tappen, water scoren en een borrel in een lokaal café hebben we het wel gezien en laten we de dag in ledigheid voorbij gaan.
Happy happy
02 okt. 2022
🇲🇬
vanuit Madagaskar
- Vandaag is Anneke jarig. Ik heb speciaal voor haar een walvis geregeld. Komt omstreeks negen uur langs zwemmen.
- Ontbijtje, we verwennen ons eens met een ommelet, aarbeiensap, stok en zoete broodjes.
- Dit hotel bevalt me wel. De receptiedame komt informeren wat onze plannen zijn voor vandaag.
- We moeten namelijk wel voor 11 uur uitchecken. Onze bagage kan zo lang in haar kantoortje staan. We vragen haar meteen het vervoer te regelen, maar dat had ze allemaal al geregeld.
- Het customer satifaction form kan volmondig met goed in gevuld worden. Enkele zelfs met zeer goed. Mochten er meelezertjes zijn waarbij Madagascar ook wat gaat jeuken, Hotel Libertalia. Wij zijn 2 nachten op het eiland geweest. Denk dat iets langer ook wel gaat. We hebben de grotten, waterval en de andere kant van het eiland niet gezien.
- Waar we nog wel even heen gaan is het piratenkerkhof. Ligt een kleine 2 km van het hotel. Doen we weer lopend, is hier veilig genoeg. Om het kerkhof te bezoeken is entree plus gids verplicht. Onze gids spreekt wat Engels, hij heeft alles goed uit zijn hoofd geleerd en is niet te vermurwen, de gehele rondleiding zal hij uitspreken, langzaam, af en toe zoekend naar woorden, die soms lost in translation zijn, maar het komt er uit.
- De route loopt door een kleine nederzetting, langs een voetbalveld (Cruijff), een stuk mangrovebos en dan omhoog naar het kerkhof zelf. In de tussentijd hebben we de namen en het lot (meestal gevangen en gehangen) van zo'n vijf piraten aangehoord.
- Ook bijzonder om te horen dat diverse lieden die aangezocht waren om de piraten te bestrijden zich bij hun aansloten. Maar de algemene moraal van het verhaal was toch dat misdaad in het eind toch niet loont. Ophangingen, ontploffende kanonnen, gezonken schepen met buit, heimwee naar huis en verraad door vertrouwelingen.
- Mannetje zelf was al 60, had elektronica gestudeerd, maar daar was hier geen werk in, omgeschoold naar massage, medicinale planten, wat je nu mental coach zou noemen.
- Heeft het ook regelmatig over ontstressen op dit eiland, en het in de gaten houden van je lijf.
- We kunnen ons daar wel in vinden. Dus retour hotel, ligbed in de schaduw en een drankje.
- Wachten tot de transfer naar het vliegveld. Dit gebeurt in een oude R14, de deuren kunnen alleen van binnen open gemaakt worden, maar de trip is wel comfortabeler dan gisteren in de tuktuk.
- Twee uur van te voren aanwezig zijn, gewichtig kijkende mensen die koffers wegen en voorzien van tags. Het vliegtuig land een klein half uur voor departure. We volgen onze koffers met argusogen, een van de koffers splits zich af van de bulk van de koffers.
- Maar uiteindelijk komt het goed. Na een uur vliegen landen we op Tana en zien we de verdwaalde koffer in het ruim van het vliegtuig liggen. En nog wat later komen ze beiden op de bagagebelt in het oude gedeelte van Tana Airport. Er staat weer een meneer met een bordje VONK erop. We worden weer naar hotel San Cristobal gebracht. Hier is ons avontuur op 10 september begonnen. Toen midden in de nacht, nu omstreeks half zes. Nemen nog wat van de stad mee. Wat wel hetzelfde zal zijn is de korte nachtrust. Morgen om 4 uur vertrekken richting vliegveld. De bestemming is dan San Diego. Daar begint het laatste deel van onze trip.
Eiland hoppen
01 okt. 2022
🇲🇬
vanuit Madagaskar
- Na een goede nacht toch vroeg wakker van de branding voor ons huisje. Is apart zo wakker te worden.
- Tijdens ontbijt lijkt het Internet wel wat vlotter, meteen gebruik van gemaakt om de rest van de foto's erbij te zetten. Anders wordt het net als in Namibië, ik was daar op het einde ruim een dag bezig om de blog bij te werken en te plaatsen.
- Op zich niet vervelend, wat rust en je evalueert de gehele vakantie nog eens.
- Maar de situatie met alle door ons zo normaal gevonden verworvenheden als water, stroom, communicatie was daar ook vele malen slechter dan hier. Tsja, je moet wel eens extra klikken, wat lang wachten, maar dan doet het het evengoed nog wel. Het is toch vreselijk mooi en eigenlijk ongelofelijk dat je vanaf hier je afspraken thuis kunt verzetten via een appje.
- Goed, na het corvee, gaan we op stap. Het stadje, Andabatoara, waar we in de buurt zijn, gaan we met een bezoek vereren. Het is ruim 2 km hemelsbreed. De locals vinden het maar vreemd dat wij, fasa, gewoon lopen. De ene na de andere tuktuk en riksa stopt om ons vervoer aan te bieden. Maar wij willen dit nu eens zelf doen ;>).
- Langs de weg, de RN21, die in een veel betere staat verkeert dan de RN5, huisjes, school, kleine nerinkjes, over een dam, eilandje, nog een dam, heuvel op en dan zijn we weer in de haven.
- Rond de haven allemaal kleine hardware zaken. Spijkers worden nog afgewogen, buis, golfplaat, cement. De basale bouwbehoeftes zijn hier vertegenwoordigd.
- El Condor ligt nog in de haven, zou hij vandaag niet uitgevaren zijn?
- Stadje is gezellig druk. Niet vervelend met bedelende mensen.
- Lopen een heel eind het stadje weer uit. Er wordt gebouwd, steigermateriaal hebben ze niet, maar wie heeft dat nodig als je een bos in de buurt hebt.
- Stoppen bij een bakkerij. Morgen is Anneke jarig, op deze wijze hebben we het gebakje alvast binnen.
- Rustig kijkend en lopend vangen we de weg terug aan.
- Bekijken wat stalletjes met lokaal gemaakte huishoudelijke voorwerpen, Vragen ons af of we vanavond wel kip willen eten etc
- Worden overvallen door een bui en schuilen bij een openbare school. Ooit de trots van de gemeente, nu wat vervallen.
- Terug in het hotel bestellen we een tuktuk richting Nosi Nato of Ile de Nato zoals onze dame aan de receptie zegt. Ze regelt niet alleen de tuktuk, maar instrueert de man ook meteen over de overtocht, dat we wat willen eten en dat we willen snorkelen.
- En dat gaat allemaal perfect uit komen. Onderweg komen we een bootmeneer tegen, hij springt in de tuktuk, aan het strand gekomen spreken we af dat we 2 uur wegblijven.
- De bootmeneer neemt ons mee in zo'n uitgeholde boom, prauw noem ik ze.
- We steken de zee-engte tussen st Marie en Nato over, wel een 500 meter. Stukje langs het eiland en bij het tweede hotel gaan we aan wal. Bestellen daar een maaltijd voor over ruim een uur. Prauw weer in en de zee op. Je ziet de zee breken op iets wat onderwater ligt. Dat is het rif en daar gaan we heen. Boven het rif worden wij de boot uit geholpen en de bootmeneer vaart voor ons uit om de mooie plekken aan te wijzen. Ook deze bootmeneer is uiterst behulpzaam.
- Is inderdaad mooi, aardige kleurtjes in de vis(jes) hard en zacht koraal, al met al een deftig gezicht. Gedurende een klein uur snorkelen en duiken we over en door het rif. Langzamerhand steeds dichter bij het strand. We gaan het strand op en lopen richting restaurant. Daar wacht met met een vers gemaakte mayonaise met vis. Stukje stokbrood en een biertje en je waant je god in Madagascar.
- Terug de boot in en op de afgesproken tijd worden we weer opgehaald door de tuktukmeneer.
- Goed geregeld receptiemevrouw...
- Deze mevrouw regelt ook nog even het bevestigen van de vlucht morgen en doet er meteen vervoer bij.
- Als we terug komen op de kamer is het bed opgemaakt, we gaan nog even bij de pier zwemmen en een drankje doen.
- Rif bij de pier is wel een stuk minder dan bij ile Nato.
- Als we dan terugkomen op de kamer is ook de klamboe om het bed dicht gemaakt.
- Kijk dat bedoel ik nu met gastvrijheid. En alles met een glimlach.
- De ervaring in Mahambo begint al redelijk te vervagen.
De oversteek
30 sep. 2022
🇲🇬
vanuit Madagaskar
- Onrustige nacht, jeukt, steekt en kriebelt overal.
- Het bed heeft kuilen als op de RN5, we rollen wel erg dicht op elkaar.
- Slapen dus maar in twee bedden.
- Vroeg op, geen elektra maar ook nog steeds geen water.
- Restaurant is gelukkig al open. Wat eten en we staan om 8 uur bij de receptie. Wellicht even een blik op het wereldnieuws.
- De dame meldt dat de Tuktuk al klaar staat, later blijkt dat er in Mahambo welgeteld 2 van die dingen zijn. We willen afrekenen, maar volgens de dame is alles goed. We vragen dat nog 2 keer, Neen, good to go, maar dan op zijn Frans.
- Spullen passen verrassend allemaal in het karretje en dan kunnen wij er ook nog bij. Hotsen over het pad, de brug en eindigen bij onze vriend van gisteren.
- Zijn maat van de boot is er ook al. Kost enige moeite om hem met het kantoor te laten bellen, maar dan blijkt dat er reeds voor ons betaald is.
- Bagage wordt voorzien van een luggage-tag.. in dit geval een stukje schilderstape met onze naam. Het grote wachten begint. Boot ariveert om 9:00, wachten is op de bus uit Toamasina.
- Daarna begint het inladen, alle vracht vanaf het strand in een bootje, bootje naar de Condor en daar alles in over laden. Dat duurt allemaal wel even. Mora Mora.
- Kwart voor elf kunnen wij de boot en vervolgens de Condor in.
- El Condor is een grote catamaran, ziet er bloedsnel uit, de verwachtingen zijn hoog gespannen. Binnen is er ruimte zat, we kunnen een rij van 4 stoelen per persoon nemen.
- We vertrekken en het gaat in eerste instantie in een slakkengangetje. Wel veel golfslag.
- Maar het blijkt gedurende de reis dat de verwachte snelheid niet gehaald gaat worden.
- We zitten/liggen ruim 4 uur in een slingerend schip.
- En zoals de filosoof Cruijff al formuleerde: "Ieder nadeel heb een foordeel". We kunnen de gemiste nachtrust wat inhalen door gelegen op de banken wat te dommelen.
- Buiten op de oceaan zijn zo af en toe wat walvissen te spotten. Spuiters, rug en staartvinnen. Ze zijn wel ver weg en het fotografisch bewijs ontbreekt helaas.
- Ile St Marie komt in zicht, de golfslag valt bijna weg en wij gaan, vanuit de klimaat-geconditioneerde cabine, lekker op het bovendek zitten.
- Langs het eilandje Nosi Nato, het vliegveld, daar zien we zelfs ons hotel. Het hotel heeft nl als enige een 100 meter lange pier die naar een rotsje loopt.
- Aanmeren duurt even, maar we zien al iemand staan met een bordje waarop onze naam staat.
- De vakantie gaat gewoon weer door zoals we verwacht hadden. Nog even wachten tot de bagage uitgeladen is. Ook hier past het in de Tuktuk, klein stukje rijden en we zijn bij hotel Libertalia, ons onderkomen voor de aankomende twee nachten.
- Leuk klein hotel, huisje aan het strand. Leuk ingericht, redelijk bed, ruime badkamer, 24/7 elektra, zelfs een kluisje. Wifi is alleen in het restaurant, deze is 20 meter verder, dus op het terrasje buiten is nog een sliertje te vinden.
- Helaas kan je vanuit het huisje niet rechtstreeks de zee in. De bodem is daar bezaaid met zee-egels, maar een 100 meter verder, na pier is de bodem schoon.
- Welkomst drankje, kleine briefing over wat er in de omgeving te doen is. Het luieren hier is begonnen.
- Eerste dag wat lezen, wat schrijven, wat richting Internet te sturen. Lekker lui.
- Morgen lopen we naar het stadje en wellicht nog even naar Nosi Nato.
- Maar dat zien we dan wel weer.
Water-weg
29 sep. 2022
🇲🇬
vanuit Madagaskar
- Woord vooraf
- Ik wil niet iedereen continue spammen met mailtjes dat er weer een verhaal of fotos staan,
- Neem aan dat als je ons volgt dit ook zelf even checked.
- Kan ook niet beloven dat de fotos bij deze verhalen het gaan halen vandaag.
- ZIt als ik dit type in de bar van een paradijselijk hotel. Zee, rust en in de verte af en toe een walvis.
- Enige minpunt zou kunnen zijn dat het Internet hier net als in de rest van de meeste verblijven echt heeeeeeel erg traaaaag is.
- Mocht het niet lukken, overmorgen, op Anneke's verjaardag vliegen we richting Tana. Van dat hotel weet ik dat we er goed Internet hadden, heb toen zelfs via Whatsapp gebeld in verband met de koffers.
- Dus geniet en kijk af en toe of er al wat nieuws staat.
- En reismee bokt ook, ik kan al die spaties nu niet wegkrijgen.
- En na een dag weer goed...
-
-
- Dag 20 zal er dus een van verplaatsingen zijn.Na het ontbijt en afrekenen gaan we naar de steiger. Het bootje dat ons zou brengen gaat ons nu naar Tamatave brengen. We doen alvast een schietgebedje.
- Maar het zal uiteindelijk allemaal goed gaan.
- We hebben een boottocht van twee en een half uur voor de boeg. 60 PK erachter, we gaan gemiddeld 16 km/uur. Eerst over wat meren, dan over kanalen. In eerste instantie alleen natuur, maar hoe dichter we bij de havenstad Tamatave komen, des te drukker wordt het.
- Eerst voornamelijk vissers, maar daarna ook vrachtverkeer. Nou ja verkeer. Grote prauwen en vlotten van bamboo voornamelijk. Passeren ook wat zeewaardige boten, het kanaal heeft een open verbinding naar zee. Het canal de Pangales is door Fransen aangelegd als een transportader. Hiertoe zijn bestaande meren aan elkaar geregen met gegraven kanalen. Soms maar 100 meter van de oceaan. Zoals gezegd het wordt drukker op het water, maar ook op de oevers. Grote warenhuizen, olietanks, vrachtwagenstallingen etc.
- Deze havenplaats is een van de economische slagaders van Madagascar.
- Alle benzine, maar ook andere goederen komen hier aan en gaan vervolgens op transport naar bv Tana. Je ziet zo allemaal nieuwe auto's rijden zonder kentekens, met de fabrieksmarkeringen er nog op. Het is eenvoudiger om daar een chauffeur in te zetten dan deze op een transporter te laden. Je begrijpt echt niet dat men geen spoorlijn inzet voor dit soort vervoer. Corruptie en eigenbelang zijn hier sleutelwoorden denk ik persoonlijk.
- In Tamatave meren we af bij het station. De chauffeur staat al te wachten. Hij wordt vergezeld door Clovis, een eerste jaar student toerisme. Clovis gaat als "gids" fungeren, de chauffeur spreek nauwelijks Engels, en wij nauwelijks Frans laat staan Malagasisch. Overigens is het aan Clovis te merken dat hij eerste jaars is. Zijn Engels is nauwlijks beter. Maar met handen, voeten en Google Translate komen we best ver.
- Wordt pas moeilijk als hij dingen wil weten over de oorlog in Oekraine. Hij heeft iets op de radio gehoord maar weet er het fijne niet van.
- De weg is slechter dan we tot nu toe meegemaakt hebben, het is slechts 60 km, maar we gaan daar 4 uur over doen. Compleet weggeslagen of gespoelde stukken weg, gaten van wel 1 meter diep, de auto schuurt regelmatig over de randen van die gaten.
- Het is ditmaal de RN5. Het mag mijns inziens die naam echt niet dragen. Hij ligt dicht bij de kust en krijgt de cyclonen en de regen vol op zijn dak. We passeren dan ook diverse Bailey-bruggen die de verwoeste vervangen.
- Stoppen even in Filadelfia, de woonplaats van Clovis. Kopen wat fruit en dan weer door.
- Clovis doet dus een opleiding, hiervoor woont hij in de week in Tamatave, werkt wat in de toeristenindustrie om zijn opleiding te kunnen betalen. Iedere weekend gaat hij op bezoek bij zijn moeder. Maar dan in zo'n lokaal taxibusje. Denk dat het voordeel daar is dat je je niet kunt bewegen en het hotsen en botsen wellicht minder hard aankomt.
- Aan alles komt een eind. We worden afgezet in hotel Pirogue. Weer kleine huisjes in een parkachtige omgeving. Ziet er leuk uit, maar de receptie is niet echt op de hoogte van onze komst, kan ons dan ook geen informatie geven over details betreffende de boottocht morgen. Hoe laat, waar, hoe is de transfer geregeld, waar zijn de tickets. De dames weten het niet.
- Ik app onze vriendin Hasina bij MadaFocus, ze reageert adequaat en belt met het hotel om wat zaken recht te zetten. De boot zou bij het hotel vertrekken en de tickets liggen bij de boot.
- Nu is controle zeker geen wantrouwen, dus gaan we op pad. Heb tijdens de rit hierheen een bord met El Condor, de naam van de boot gezien, en lopen die kant op. Dit blijkt een redelijke omweg te zijn, we lopen een kleine kilometer, terwijl we terug over het strand er een kleine 400 meter over doen. Maar ik zie me die afstanden niet doen met rugzak en koffer. Dat moet dus geregeld worden.
- Maar dat is op de zaken vooruitlopen. We volgen de borden en komen op het strand uit.
- Er loopt een oudere man rond, ik vraag of hij Engels spreekt, "Nein nur Deutsch" is het verrassende antwoord. De man blijkt in zijn jonge jaren een beurs gewonnen te hebben om Duits te studeren in Duitsland. We hebben een uiterst plezante conversatie met hem. Hij heeft in Tulear gewerkt in de rechtspraak, zijn kinderen hebben allemaal in Tana gestudeerd, hij heeft last van zijn longen en het klimaat is hier beter voor hem.
- Vrienden van hem hebben hier een hotel en daar mag hij verblijven in ruil voor wat hand en span diensten.
- Is al een tijdje gepensioneerd, maar het geld kan hij voorlopig naar fluiten.
- Dat verhaal hoor je hier meer. Leraren op de openbare scholen krijgen ook met regelmaat niet uitbetaald en stoppen dan ook tijdelijk met lesgeven. De schoorsteen moet toch blijven roken nietwaar. Onze nieuwe beste vriend heeft een plotje land bij het hotel, en verbouwd daar groente, heeft een stel kippen en kan van de opbrengst van die produkten leven. Hij heeft goede contacten met de bootmensen, verstuurt zijn eieren naar het eiland, waar ze bijna het vijfvoudige van hier opbrengen.
- Men heeft hier niet veel nodig.
- Wij hebben wel wat eten nodig, hij stelt een visje voor. En het is eenvoudig doch voedzaam.
- Zoals gezegd terugweg over het strand en nog even bij de receptie langs. Electra en Wifi staan uit, gaan om 17:00 aan tot 22:00 Wifi alleen in de receptie, staan welgeteld 2 stoelen en is open tot negen uur. Restaurant gaat pas om acht uur open.
- Ik vermoed dat er erg weingig gasten zijn.
- Bestellen een tuctuc voor morgen daar de dames ons niet willen of kunnen helpen met de beloofde tranfer.
- Dit is met stip het slechtste hotel dat we tot nu toe meegemaakt hebben.
- Geen licht, ondanks dat er elektra is, geen water, slechte bedden, hard en nagenoeg geen matras. Klamboes die van de gaten aan elkaar hangen.
- Maar we doen het er wel mee, is maar voor een nachtje, al zijn we voer voor de insecten.
- Nu nog even een verhaaltje doen en de foto's veilig stellen en dan is het alweer bijna etenstijd.
Madagascar in het klein
28 sep. 2022
🇲🇬
vanuit Madagaskar
- Een paradijselijke omgeving noemde ik het gisteren, maar dan wel een gemaakt paradijs.
- Men heeft hier een omgeving geschapen waarin veel van de natuur in Madagascar voorkomt. En dan hebben we het over lemuren, 6 soorten lemuren, bomen, planten en andere dieren.
- Er staat een excursie langs dit alles op het programma. Gaat allemaal gelukkig wel Mora Mora, uitgesproken als Moura Moura. Rustig aan dus. Het is een heel eenvoudige excursie, pad is vlak en goed onderhouden. Gids wijst ons op bijzondere planten, wijst wat gekko's, kikkers en kameleons aan.
- Maar het echt leuke is natuurlijk de lemuren. De beesten hebben allemaal grofweg hun eigen plek in dit paradijs, de gids heeft bananen mee en de lemuren weten dit. Foto momenten te over dus. De apen springen zo af en toe zelfs op de schouders van de bezoekers om maar dicht bij de gids, lees bron van banaan, te komen. Niet geheel natuurlijk zoals we in de national parks hadden, maar vooruit dit is een gecreëerde omgeving, dus er kan iets meer. We lopen van gebied naar gebied en krijgen zo alle soorten te zien die hier leven.
- Er leven ook zogenaamde hybride lemuren, deze zijn het gevolg van een avontuurtje tussen twee soorten. Deze zijn in het algemeen onvruchtbaar, maar het bloed kruipt toch waar het niet loopt. Deze hybriden proberen de jongen van de "raszuiveren" te stelen dan wel te doden. Het is dus toch niet geheel paradijselijk.
- Wandeling eindigt aan de andere kant van dit eiland, bij een poel-achtige omgeving. Hier staan vleesetende planten.
- Ik spreek toevallig later met een Deense bioloog die me een hele uiteenzetting geeft over deze plant. Het is vrij bijzonder, een geëvolueerd blad in de vorm van een beker met een deksel. De bovenkant van de beker is erg glad, in de beker zijn cellen die in plaats van de normale O2/CO2 uitwisseling enzymen aanmaken. Dit vult de onderkant van de beker. De vloeistof trekt insecten aan, deze glijden uit en worden in de enzym-massa opgenomen en verteert. De plant haalt op deze manier stikstof en fosfor uit de insecten. Als extraatje werkt het deksel als een toilet voor kleine dieren als kikkers. De uitwisseling leveren via de enzym soep ook de broodnodige mineralen.
- De natuur is echt verrassend mooi opgebouwd. Stel je toch eens voor hoeveel miljoen jaar er nodig is om via mutaties tot zoiets moois en efficiënt te komen.
- De middag wordt in luiheid op het witte strand doorgebracht, om vier uur een optreden van de lokale band, zang, dans, tamtam en holle bamboestam. Leuk totdat interactie met de gasten verwacht word, wij zijn daar niet zo van, gelukkig andere gasten wel.
- Tijdens het eten schuiven er opeens enkele gasten aan tafel die we eerder tegen kwamen. Ze willen even aan ons ruiken, we hadden enkele shirtjes van ze gehad.
- We wisselen onze ervaringen uit, zij hebben enkele van de trajecten die wij opgedeeld hadden op een dag gedaan, 11 uur in een schuddende auto was dus geen goed idee.
- We danken ze nogmaals voor hen vrijgevigheid en kunnen ze als contraprestatie wijzen op het Indri Indri festival in Andasibe. Ze zijn daar dit weekend.
- Internet en (in mindere mate) elektra is hier een drama. Verhaal en foto's zullen later gepost worden. Morgen een kleine drie uur varen naar Mahambo, dan een auto naar Hotel Piroque.
- Zal voornamelijk verplaatsing zijn. \
- Daarna naar Ile de Saint Marie, voor de walvissen.
Goodbye Nati
27 sep. 2022
🇲🇬
vanuit Madagaskar
- Vandaag de laatste dag met Nati, onze chaufeur/gids.
- Naast het feit dat hij heel secuur reed, heel veel wist te vertellen over Madagascar, had hij ook een gezonde hoeveelheid humor en heeft ons bv op het vliegveld goed ter zijde gestaan. Mochten er meeluisteraars zijn die plannen richting Madagascar koesteren, onthoud de naam. Verdere info hebben we wel een op een.
- We moeten een boot halen, deze vertrekt rondom 11:30. We reizen nog steeds over de RN2, dus we hebben onze tijd nodig. 7:00 vertrek, 6:00 ontbijten. Vakantie.....
- De reis gaat voorspoedig, langs de weg is men bezig om buizen voor het glasfiber te leggen.
- In NL zou dit deels geboord, deels gegraven worden. Hier is het alleen graven, maar niet met een machine, neen gewoon erg veel mensen. Dit soort arbeid is hier gewoon spotgoedkoop.
- Halverwege de reis stuiten we op een kilometers lange file van alleen maar vrachtwagens.
- Je ziet trouwens bijna alleen maar vrachtauto's, wat taxibusjes en veel voetgangers op deze RN2. Wij mogen met de personenwagen de file voorbijrijden. De file begint dus met twee vrachtwagens die in elkaar geboord zijn, het komt goed af, want een van de wagens is een wagen geladen met benzine. Had veel erger kunnen zijn.
- Er rijden overigens opvallend veel brandstofwagens op dit stuk. Men komt van een haven aan de oostkust en bevoorraad hieruit bijna geheel Madagascar. Dus iedere auto, maar ook ieder vliegtuig dat uit Tana vertrekt.
- Om te koken gebruikt met in het algmeen geen gas, olie of elektra. Dit wordt allemaal op houtskool gedaan. Stel je voor, de Malagassie eten 3 keer per dag rijst en dat wordt iedere keer vers gekookt. En dat in ieder gezin. De houtskool wordt meestal lokaal geproduceerd. Dit heeft een grote ontbossing en de bij behorend erosie tot gevolg. En dan maar niet te spreken over de vervuiling deze praktijk met zich mee brengt.
- Er zijn bv ook kolen in Madagascar, maar het distributie netwerk ontbreekt.
- We passeren de twee trucks en gaan verder.
- Omdat het de laatste dag met Nati is, worden we zelfs aan de kant gezet voor een papiercontrole. Normaal werden we doorgewuifd en waren alleen de taxibusjes de sigaar.
- Helaas voor de agent valt er niets te halen, alles is perfect in orde.
- Bricaville wordt gepasseerd. De reis is bijna teneinde, maar om de boot te bereiken gaan we eerst nog een km of 10 over een echte Malagasische weg. Geen bestrating, alleen klei en leem, en hier en daar nattigheid. Valt nu nog mee, maar ik zie de auto's hier toch echt wel vastlopen in het cycloonseizoen.
- Er is een riviertje met een brug eroverheen. Nati weigert deze te nemen en als we vanuit het midden van het stroompje naar de brug kijken, moeten we hem volmondig gelijk geven.
- Uiteindelijk staan we op een wit strand aan een groot meer.
- De boot vertrekt vanaf hier, maar nu nog even niet, is nog onderweg.
- Als de boot er is nemen we afscheid en schepen in. De boot is een soort speedbootje, er passen net 4 mensen in. Deze brengt ons over het Canal de Pangalanes naar hotel Palmarium, ook gelegen aan een meer, maar dan drie verder. Canal de Pangalanes is nog door de Fransen aangelegd, een stelsel van meren en kanalen, hier en daar slechts een klein 100 meter verwijderd van de Indische Oceaan.
- Helaas begeeft de motor van de boot het als we halverwege het eerste meer zijn. We kunnen op zijn stationair de kant bereiken, maar dat gaat mora mora, langzaam langzaam.
- Op het strand terug blijken de grotere boten die daar lagen ook van het hotel te zijn.
- Dus met z'n tweeën in een boot waar wel een man of 30 in passen. 100 pk er achter en met een aangename vaart over meer 1, langs een vernauwing met wat visvallen, meer 2, dan het kanaal en uiteindelijk meer 3 oversteken om bij het hotel te komen.
- Dit is echt een oase. Vriendelijke hutten van palmblad, meer met heerlijk water en een wat zandstrand, leuk reaurant, alleen erg slecht Internet. Elektriciteit is van 17 tot 23 en van 5 tot 9. Warm water voor de douche wordt geleverd door een hout gestookte ketel. De hele dag heeft iemand tot taak om die vuren te stoken.
- Als ik in mijn hangmat lig te lezen komt een troupe apen via de balustrade van ons terras kennis maken. Het zijn black and white ruffed lemurs.
- En dat blijft niet de enige kennismaking vandaag, op weg naat het restaurant komen we twee brown lemurs tegen, gewoon in een boom naast het pad.
- In ons huisje maar zeker in het restaurant horen we regelmatig de roep van de black and white ruffed lemur. Het lijkt op een grote ruzie, maar het is meer iets van hallo, wij zitten hier. Familie, kom er gerust bij.
- Na het eten een avondexcursie naar een eiland waar de aye aye woont. Dit is een lemuur, een nachtdier en met uitsterven bedreigd. Er zijn er nog een 100-tal van. Heel bijzonder om het te kunnen bekijken. Het dier kan mede door deze excursies in stand gehouden worden. Er staat zelfs uitbreiding van de leefomgeving voor hem in de planning. Hij plant zich langzaam voort, maar heeft per individu wel ruimte nodig.
- Er wordt dus gewerkt aan een extra eiland.
- De aye aye is dus een nachtdier en dol op cocos-noten, er zijn op enkele plekken cocos-noten geplaatst, de aye aye weet dit en laat zich daar dus voor de vele camera's zien, terwijl hij met hoorbaar genoegen de cocos-noot sloopt. Onderwijl krijgen wij een mooi zicht op het beestje. Aparte kop en een erg lange ringvinger. Echt apart.
- Wij voelen ons bevoorrecht om dit mee gemaakt te hebben.
- Morgen nog een dag in deze paradijselijke omgeving.